Zo, zit jij ook al lekker vol in de vakantiestress? Of ben jij zo’n type dat über relaxed is en daar geen last van heeft?
Ik ben meestal van het laatste soort. Al moet ik zeggen dat ik het pakken van spullen soms een beetje onderschat en op het laatste moment als een kip zonder kop door het huis ren op zoek naar de spullen die ik vergeten ben.
Dit jaar zijn we voor het eerst gaan kamperen met de jongens. Een weekje in de Ardèche. Dat klinkt heel idyllisch en gezellig en gelukkig is dat het ook. Toch ben ik me kapot geschrokken van alle troep die mee moest.
Het is voor mij 20 jaar geleden dat ik voor het laatst op een camping was en toen deden mijn ouders al het inpakwerk. Wat dat betreft was ik tot vorige week dus een soort van kampeermaagd. En na deze ervaring kan ik je nu al vertellen dat ik het volgend jaar anders aan ga pakken…
Kinderen geen kleren
Manlief is voorafgaand aan ons weekje kamperen online volledig losgegaan op de campingspullen. En ik dacht, ach we hebben toch een karretje achter de auto, dan kan ik ook wel alles wat bij mij en de kinderen in de kast hangt in koffers stoppen en meenemen. En inderdaad, dat kon allemaal mee. Dat dachten we tenminste….
De grote grap is namelijk dat we alles mee hebben genomen maar dat we de koffers van de kinderen zijn vergeten. Die staan nog boven op de overloop. Wie daar schuldig aan is ga ik nu niet dieper op in maar ik kan je wel vertellen dat ik het niet was.
De kinderen hebben dus de eerste twee dagen rondgelopen in een zwembroek en een pyjama jasje dat in een aparte tas zat voor onze overnachting in Bouillon. Dat soort dingen gebeurt ons dus.
Met tien graden in een korte broek
Net zoals dat we gisteren na een bezoek aan de krokodillenboerderij spontaan bedachten om nog even een grot te bezoeken. Stonden we dan op 125 meter diepte waar het 10 graden was en spekglad…op onze slippers en in korte broek. Geen trui of jas mee natuurlijk.
Toen mijn jongste verkleumd tegen mij aan kroop en vroeg waarom wij geen trui of jas hadden net als de andere mensen, voelde ik me toch wel even een ontaarde moeder. Aan de andere kant, eenmaal weer boven de grond konden we de 35 graden buiten wel weer wat meer waarderen. Dat dan weer wel.
Reizen is niet zo mijn ding
Terugkomend op de vakantiestress, ik merk toch dat reizen niet echt mijn ding is. Maar ja, wie vindt het wél leuk om uren lang in de auto te zitten om vervolgens twee tenten op te moeten zetten en om een plekje te vinden voor alle rommel die je hebt meegesleept? En dan maar proberen nog een beetje gezellig en romantisch te blijven…pfff…
Los van het opzetten van de twee tenten (wat overigens best soepel ging toen manlief en ik besloten allebei een tent te doen en elkaar uit de weg te gaan) heb ik me de eerste dagen een ongeluk gezocht naar alles. Om gek van te worden. Vind maar eens een nagelschaartje terug. Nou, ik ben vijf dagen later nog steeds aan het zoeken. Gisteren dus maar een nieuwe gekocht. Probleem opgelost.
Complete chaos
Ondertussen is het nog steeds een complete chaos in onze tent. We hebben simpelweg veel te veel meegenomen. Omdat we maar een week blijven heb ik besloten het maar los te laten. Tegen de tijd dat ik alles op orde heb, kan ik alles weer inpakken.
Dan maar een paar keer per dag vloeken dat ik de shampoo wéér niet kan vinden en dat ik de duikbrillen kwijt ben. Grote kans dat ik morgen het nieuwe nagelschaartje ook weer kwijt ben.
Ik was de eerste dag op de camping ook niet echt (lees: echt niet) te genieten. Ik moet dan echt even een nieuwe modus zien te vinden. De kinderen net zo. Of ze reageren op mijn chagrijnige gebrom, gepuf en gesteun. Die kans acht ik ook wel aanwezig.
Mijn draai gevonden
Op de tweede dag begon ik mijn weg en draai een beetje te vinden. Even bewust accepteren dat het een week rommelig en chaotisch is. Daarnaast heb ik nog een aantal dingen los moeten laten, zoals:
- Dat er de hele dag beestjes uit de bomen boven ons vallen op tafel en in je eten (keerzijde van een schaduwrijke plek).
- Dat ik weer rondloop met giga rode plekken op mijn benen van de muggen.
- Dat er iedere minuut van de dag mensen om me heen zijn en dat de Fransen heel hard praten. De hele dag (en nacht) door.
- Dat de nachten warm zijn en mijn matras te hard. En ja, ik weet dat ik enorm verwend ben met een matras in de tent (zo’n luchtmatras) en dat ik thuis airco heb met dit weer en dat ik daardoor niet gewend ben aan de zwoele zomernachten.
- Dat de kinderen (op z’n vroegst) pas om half tien slapen en ik dan pas kan genieten van wat peace en quiet. Tenminste, als die Fransen ook af en toe ook eens wat minderen qua volume.
Ook nog eens jarig
En dan ben ik vandaag ook nog eens jarig. Ik dacht dat aan de verkeerde kant van de 30 komen (ik ben 36 geworden) mij niet zoveel deed. Onbewust blijkbaar wel want ik heb de meest bizarre dromen gehad…
Spannende Harry Potter-achtige achtervolgingen om magische stenen (mijn brein is echt raar) en de eigenaar van restaurant Dertien (sorry Alexander) bij ons in het dorp die wiet verkocht aan de eigenaar van mijn oude dorpskroeg (sorry Willem).
Nu ik het zo terug lees kan het ook wel de invloed van de volle maan zijn van vannacht. Nou ja, linksom of rechtsom, ik heb een bijzondere eerste nacht van mijn 36ste levensjaar gehad.
Terugblik
In het kader van zelfliefde bedacht ik mij vanmorgen onder de douche (de plek voor mijn meest briljante ideeën al zeg ik het zelf) dat ik mezelf eigenlijk ook een cadeau zou moeten geven. Alleen wat geef je jezelf nou terwijl je alles al hebt?
Terugdenkend aan mijn 35ste levensjaar kwam ik tot de conclusie dat ik toen eigenlijk ook alles had. Toch heeft dit levensjaar mij een belangrijke les geleerd die ik zeker meeneem in mijn nieuwe levensjaar. Er ontbrak namelijk één ding in mijn leven.
Helaas was dat wel een belangrijke voorwaarde voor lekker in je vel zitten en een gelukkig leven. Hetgeen ontbrak in mijn leven wat RUST. Tijd voor mezelf en even niks en niemand aan mijn hoofd.
Ik heb veel geschreven over stress en rust nemen maar practice what you preach is nog wel even een dingetje voor mij. Ik nam dus veel te veel hooi op mijn vork waardoor ik chronisch moe was, veel aan het brommen was op de kinderen en nog maar zelden echt kon genieten van de leuke dingen.
De leuke dingen werden zelfs door alle drukte ook een soort moeten. Ik had eerlijk gezegd nog maar in weinig dingen écht zin. Mijn zin om te schrijven verging me zelfs. Iets waar ik voorheen juist heel veel energie uit haalde.
Dankbaar voor deze les
Mijn 35ste levensjaar was dus best een beetje pittig maar terugkijkend ben ik eigenlijk heel dankbaar voor deze les. Het is namelijk makkelijk om iets te weten met je hoofd en het vanuit deze positie aan een ander te kunnen vertellen. Maar om in je lijf te voelen hoe het is om tegen een burn-out aan te zitten is heel waardevolle informatie voor mij.
Ik heb nu de ervaring in mijn lijf zitten en kan me hierdoor nog beter inleven in het verhaal van een ander. Daarnaast kan ik nu veel beter aanvoelen wanneer ik over mijn eigen grenzen ga.
Mijn cadeau aan mezelf
Naast dat ik besloten heb om een paar maanden lang weer te gaan doen waar ik blij van word, wil ik mezelf voor mijn 36ste verjaardag iedere dag een uur tijd voor mezelf cadeau doen. Een uur waarin ik ga wandelen, schrijven, mediteren of gewoon lekker buiten een glas wijn ga drinken met mezelf. Een cadeau waar ik hopelijk de rest van mijn leven iedere dag heel er blij van word.
Ik neem nu al een paar weken meer tijd voor mezelf en volg de dingen waar ik energie van krijg. Ik merk dat ik haast een ander persoon word. Ik ben meer uitgerust, beleef weer plezier aan kleine dingen en ben een leukere partner en moeder. Ik heb weer zin om te schrijven en de creativiteit begint weer te stromen.
Ook heb ik weer tijd om na te denken over waar het voor mij over gaat in het leven en merk dat ik meer liefde en dankbaarheid ervaar. Dat klinkt misschien een beetje zweverig maar ach, dan klinkt het maar zweverig. Ik word er blij van.
Ik ben me er heel erg bewust van wat stress kan doen met een mens en heb de keuze gemaakt dat ik mijn leven niet meer wil leiden zoals ik het deed. Ik kan natuurlijk niet alle stress uit mijn leven bannen maar ik kan er wel voor zorgen dat ik voldoende tijd heb voor mezelf om weer bij te tanken. En hierin heb ik belangrijke keuzes te maken.
Ruimte maken in mijn leven voor mij
Ik ben geneigd (en velen met mij) om het de ander naar de zin te maken en hier mijzelf in te vergeten. Ik heb te leren om in mijn leven ruimte te maken voor mezelf. Dat klinkt heel gek maar ik denk dat heel veel vrouwen dit niet voldoende doen.
Best gek toch, dat er in jouw leven geen ruimte is voor jou? Misschien moet je mijn voorbeeld volgen en jezelf ook een uur ‘me time’ per dag cadeau geven. Ik hoop dat je jezelf dit gunt!
Tijd voor wijn en taart
En nu…nu ga ik mijn laptop maar eens dichtdoen. Ik heb genoten van dit uurtje voor mezelf. Starend over het water en de gedachten die opkomen toevertrouwend aan het digitale papier. (Over de mieren en spinnetjes die steeds over me heen kruipen zal ik even het niet hebben.)
Ik ga mijn mannen opsnorren die hier ergens bij de rivier aan het struinen zijn. Daarna ik ga de taart ophalen bij de tent, een fles witte wijn open maken en proosten op de wijsheid die ik kreeg in mijn vorige levensjaar.
Bij het volgende glas proost ik op de wijsheid die ik in het nieuwe jaar ga krijgen. En dan stop ik met wijn drinken anders loop ik lallend over de camping. Proost!
