Een paar weken geleden heb ik mezelf een cadeau gegeven voor mijn 36ste verjaardag: per dag één uur me-time. Eén uur per dag tijd voor mezelf om ongestoord te lezen, te mediteren, mijn gedachten op papier te zetten of om gewoon lekker voor me uit te staren.
Een fantastisch cadeau en ik geniet er dagelijks van. NOT.
Hoe goed mijn voornemens ook waren, eerlijk gezegd heb ik het tot nu toe maar een paar keer waar kunnen maken.
Volle bak op vakantie
Dat is natuurlijk niet vreemd als je ruim drie weken op vakantie bent met de twee liefste, grappigste, nieuwsgierigste (en af en toe ook drukste) mannetjes van de wereld. Daarnaast behoorden er ook twee fantastische meiden van 16 tot ons gezelschap.
Van de drie weken hebben we een kleine week ook volop mogen genieten van de aanwezigheid van nog vijf jong volwassenen. En dat bedoel ik echt niet sarcastisch. Wat een gezellige bende bij elkaar en wat een feest voor ons en onze kleine mannetjes.
Uitgebreid ontbijten met z’n allen, donderjagen in het zwembad, samen eten aan het strand, vals spelen met kolonisten en kletsen tot in de kleine uurtjes.
Tijd voor mezelf
Ik denk dat je wel begrijpt dat het met zo’n huis vol gezelligheid niet heel makkelijk was om mijn uurtje per dag op te eisen. Daar vond ik het veel te gezellig voor.
Om toch wat tijd voor mezelf te pakken had ik me voorgenomen om een aantal keer een flink stuk te gaan wandelen. Ik wist een leuke route naar de zee die ik eerder dit jaar heb gelopen met een vriendin.
Toen was het al een pittige wandeling van twee uur. Maar het was wel een mooi stuk om te lopen dus ik dacht: gaan met die banaan.
In verband met de warmte ben ik ’s ochtends om acht uur vertrokken. Ik kon alleen geen rugtas vinden om water mee te nemen dus voordat ik vertrok heb ik een flink sloot water gedronken.
Ik zou op de terugweg bij de supermarkt wel een flesje water halen dacht ik. Daar moest ik toch naar toe omdat ik had beloofd om wat boodschappen mee te nemen voor het ontbijt.
Kleine denkfout mijnerzijds
Om acht uur ’s ochtends was het al best warm maar de route liep naar beneden dus het was nog wel aardig te doen. De terugweg was echter andere koek. Het zweet brak mij letterlijk uit toen ik drie kwartier later in de volle zon weer steil omhoog moest.
Wat een hitte! Ik heb mezelf en mijn goede ideeën even flink vervloekt. De letterlijke woorden zal ik je besparen maar één ervan begon in ieder geval met een ‘k’ en het eindigde met ‘utzooi’. Een andere die ik me vaag kan herinneren was f*cking k*t berg.
Bijna uitgedroogd en met klotsende oksels en een ontploft hoofd vol rode vlekken kwam ik uiteindelijk bij de plaatselijke supermarkt voor de beloofde boodschappen.
Binnen was het heerlijk koel en heb ik op mijn dooie gemakje de boodschappen verzameld. Halverwege ben ik nog even boven de vrieskisten gaan hangen met mijn oververhitte hoofd. Wat een walhalla! Dat iedere Spanjaard me aan keek of ik niet helemaal 100 was, nam ik maar voor lief.
De weg naar de hel is geplaveid met zware boodschappen
Eenmaal buiten (met twee veel te zware plastic tassen een vier stokbroden) bedacht ik me pas dat het helemaal niet handig was om zoveel te kopen aangezien ik nog terug moest lopen.
En het was al helemaal niet handig om ook nog een fles wijn mee te nemen die ik thuis alvast in de koelkast kon leggen. Al is het op vakantie natuurlijk wel van levensbelang om altijd minimaal één fles witte wijn koud te hebben liggen. Dat terzijde.
Naast de zware tassen had ik nog een klein probleempje. Na 500 meter lopen kwam ik er achter dat ik alsnog was vergeten een flesje water te kopen… Aangezien ik geen zin had om weer terug te lopen met die zware tassen, ben ik maar gewoon doorgelopen.
Wat een hitte, wat een dorst, wat een hel. Je begrijpt, dit heb ik niet nog een keer gedaan. Daar ging mijn goede me-time voornemen.
(Nog even voor degenen die het zich afvragen: Nee, ik heb in plaats van water niet die fles witte wijn soldaat gemaakt op de terug weg. Ik had geen opener.)
Ik zonder me-time
Dat ik mijn uurtje me-time per dag niet heb gepakt was vooral in de laatste week af en toe wel te merken. (Nogmaals sorry mijn lieve mede reisgenoten.) Man o man, wat kan ik toch rete chagrijnig zijn als ik niet af en toe even alleen kan zijn om op te laden.
Manlief kent me gelukkig ondertussen een beetje en laat me dan heerlijk even in mijn eigen sop gaar koken. Hij had overigens geen keus, ik had waarschijnlijk zijn hoofd eraf gebeten als hij in de buurt was gekomen.
Ja echt, zo chagrijnig kan ik zijn.
Ik denk dat ik dus wel duidelijk heb gemaakt dat ik die tijd alleen écht nodig heb. Alleen nu is de vraag, hoe ga ik dit implementeren in mijn dagelijkse leven?
Het moet namelijk echt een gewoonte, een ritueel worden. Een zogenaamd self-care ritueel. Afgelopen dagen ben ik me dus gaan verdiepen in hoe ik dit zou kunnen vormgeven.
Ben je benieuwd hoe jij beter voor jezelf kunt gaan zorgen? Lees dan hier mijn blog over self-care en self-care rituelen.
