Meer zelfliefde voelen? Doe dat zweepje weg!

Jeetje. Ik wist dat het er een keer aan zat te komen. Ook niet zo gek natuurlijk. Ik ben ondertussen 34 jaar en zit vol in de kleine kinderen stress.

Vorige week was ie er dan echt. Mijn eerste grijze haar. Ik heb altijd gedacht dat ik iemand ben die zich echt ‘nul’ druk maakt omdat soort dingen. Niet dat ik niet ijdel ben hoor, dat ben ik zeker wel. Maar ik ben toch wel een beetje van het ‘het is zoals het is’ soort. Je vooral niet druk maken om dingen die je niet kan veranderen.

Mild voor de mensen om mij heen

Zo ben ik ook naar de mensen om mij heen. Wordt er gemiept over rimpels, minder haar, wallen, en een kilootje te veel hier en daar, ik ben de eerste die roept dat je er niks aan doet. Althans, niet op het moment zelf en bij sommige dingen doe je er alleen operatief iets aan. En dan vraag ik me af of je daar uiteindelijk gelukkiger van wordt.

Natuurlijk snap ik dat als je chronische rugpijn hebt door je grote borsten, je er iets aan wilt laten doen. En ook de vrouwen die een cupje AA hebben begrijp ik. Maarja, voor ik verzand in een enorme discussie over wel of geen plastische chirurgie, iedereen moet lekker doen waar hij zin in heeft. Van mij hoeft het niet. Ik vind jullie toch wel lief.

De lat ligt hoger voor mijzelf

En toch, zo mild als ik kan zijn over een ander, voor mezelf krijg ik dat niet altijd voor elkaar. Voor velen denk ik herkenbaar. Je vriendinnen accepteer je, met of zonder extra kilo’s, met of zonder rimpels, met of zonder grijze haren, met of zonder theezakjes. Dit geldt natuurlijk ook voor je partner, je kinderen en je familie.

Maar als het over jezelf gaat lijkt in een keer die lat een paar meter omhoog geschroefd. Terwijl je in eerste instantie het allereerst jezelf zou moeten accepteren. Without a doubt.

Accepteren is meer zelfliefde voelen

Dat accepteren van jezelf heet zelfliefde. Het meest ingewikkelde wat er is in mijn ogen: onvoorwaardelijk houden van jezelf. Dus ook als je flubberbillen en hangborsten hebt, af en toe een drama queen bent of een avondje flink bent doorgezakt en per ongeluk de buurman hebt gezoend.

Dit laatste is natuurlijk 100% fictief. Ik dacht ik meld het even voordat ik mijn man op m’n dak krijg. En een van m’n beste vriendinnen. Zij is namelijk mijn buurvrouw en straks denkt ze dat ik met haar vent de koffer ben ik gedoken. Er zijn mensen om minder vermoord. Maar dat allemaal terzijde.

Hoe kun je meer zelfliefde voelen?

Zelfliefde. Een flinke dobber dus. Het probleem is namelijk (als je überhaupt al door hebt dat je hier een gebrek aan hebt) hoe ga je dat dan in godsnaam doen, meer zelfliefde voelen? Hoe accepteer je jezelf zoals je bent terwijl er echt wel een paar puntjes zijn die je graag anders ziet?

Hierbij is het belangrijk dat je een onderscheid maakt tussen de dingen die je wel en die je niet kan veranderen. En aanvullend: hoe ver ben je bereid om te gaan om de situaties te veranderen?

Meer zelfliefde voelen door dankbaarheid

Het heeft namelijk geen zin om iedere keer je zweep te pakken over dingen die je niet kan veranderen. Je kan bijvoorbeeld iedere keer ontzettend jaloers worden op vrouwen die van zichzelf van die mooie poezelige voeten hebben terwijl jij altijd aan het klooien bent met je kalknagels en hamertenen. En je maat 42.

Het is heel simpel. Dat maatje 42 zal nooit een maatje 37 worden. Die hamertenen krijg je alleen weg met een operatie en die kalknagels (lekker verhaal hè?) hebben gewoon veel en veel meer verzorging nodig dan die voetjes die gewoon sexy zijn van zichzelf.

Het enige wat je in dit geval kunt doen is je voeten onderdompelen in een badje met extra veel zelfliefde, accepteren dat het jouw voeten zijn en vooral dankbaar zijn dat ze je overal brengen waar je maar wilt.

Zelfliefde voor jou als persoon

Ik heb het hier over voeten maar dit geldt natuurlijk ook voor buiken vol striae, haakneuzen, haar dat nooit goed zit, spillebenen, cellulitis en ga zo maar door. Maar je moet natuurlijk niet alleen je uiterlijk accepteren maar ook wie jij bent als persoon. Dit hangt vanzelfsprekend met elkaar samen maar toch.

Je kunt er iedere keer van balen dat je zo verlegen bent en graag ook eens op een verjaardag de lachers op je hand wilt hebben maar je kunt maar beter accepteren dat je nooit heel extravert gaat worden. Natuurlijk kun je wat assertiever worden maar daar moet je in willen investeren.

Ook kun je iedere keer boos worden op jezelf omdat je weer wat hebt gezegd dat je eigenlijk niet had moeten zeggen. Wat je beter kan doen is sorry zeggen tegen betreffende persoon (als dat nodig is) en accepteren dat je nou eenmaal een flapuit bent. Je laat in ieder geval niet over je heen lopen en daar is ook wat voor te zeggen.

Meer zelfliefde voelen is relativeren

Wat ook enorm helpt als je automatisch je zweep weer tevoorschijn haalt is om de situatie te relativeren. Het kan namelijk altijd erger. De truc is om je een situatie voor te stellen die erger is. Dat maakt de situatie of het ding waar jij je druk om maakt een stuk minder vervelend.

Ook kun je proberen er om te lachen. Dit vergt wel iets meer oefening maar hé, het is eigenlijk best grappig dat je nou alwéér een paaltje hebt geraakt met de auto van je man. Hij vindt het waarschijnlijk iets minder grappig maar je doet er toch niks meer aan. Dan kan je je er heel rot om blijven voelen maar het verandert niks aan de situatie.

Zweepjes op de brandstapel

Dus dames, zullen we gewoon afspreken dat we net zo mild zijn voor onszelf als voor onze omgeving? We gooien massaal onze zweepjes op een stapel en steken ze in de fik. Weg met die zelfkritiek. Welkom zelfliefde!

Wauw. Dit hele epistel over zelfliefde begon met mijn eerste grijze haar. Misschien dat ik die grijze haren toch wel kan accepteren. Misschien is het wel mijn bron van inspiratie.