Een paar weken geleden merkte ik dat ik erg onrustig was. Ik zat veel in mijn hoofd en kon de slaap niet meer vatten als ik ’s nachts wakker werd. Normaal ben ik, als ik uit bed moet voor één van onze kinderen, daarna in no time weer vertrokken. Nu blijf ik malen.
Ik merk dat de tijd mij weer te pakken heeft, in plaats van andersom. Er zitten simpelweg te weinig uren in de dag om te kunnen doen wat ik allemaal bedenk.
Ook niet zo gek natuurlijk. Mijn gezin, werk, opleiding, blog en hier en daar wat vrijwilligerswerk, vragen allemaal tijd. En dan heb ik het niet eens over de gezellige etentjes, wijntjes en weekendjes weg met vrienden en familie. Iets wat de meeste mensen wel herkennen denk ik.
Stiekem is het toch wat veel waardoor ik op alle vlakken wat kleine steekjes laat vallen. Ik heb niet voldoende overzicht. En dat maakt mij erg onrustig. Ik wil natuurlijk wel alles goed doen om mijn innerlijke criticus tevreden te stellen.
Mijn lief heeft natuurlijk al een paar keer aan me gevraagd of ik niet teveel hooi op mijn vork neem. Maar ik kan, eigenwijs als ik ben, de hele wereld aan en moet het uiteindelijk toch echt zelf ervaren. Pas dan zal hij zijn gelijk krijgen. Bij deze dus.
“Heb je de tijd of heeft de tijd jou?”
Ik krijg last van mijn schouders en nek wat doortrekt naar mijn hoofd. M’n energieniveau wordt steeds lager ’s wat tot gevolg heeft dat als de kinderen op bed liggen er niks meer uit mijn handen komt. En dat terwijl er genoeg is om te doen. Alarmbellen beginnen te rinkelen en ik weet dat ik nu moet oppassen voor de vicieuze cirkel waar ik in terecht dreig te komen.
Ik besluit dat ik weer de tijd wil hebben en niet andersom. Ik gedachten loop ik alle blogs na die ik zelf heb geschreven. Wat kon ik ook alweer het beste doen volgens mezelf? Ik moet lachen, sta even stil en vraag mezelf waar ik zin in heb.
Het is een tijdje geleden maar ik kruip achter mijn laptop en ga vrijwillig een blog schrijven. Ik zeg vrijwillig omdat ik het ‘moeten’ loslaat. Ik moet even niks van mezelf maar mag even doen waar ik zin in heb. Dat zorgt er direct voor dat de weerstand om te schrijven, die ik al een tijdje ervaar, verdwijnt.
Al schrijvend bedenk ik me dat ik weer wat milder moet zijn voor mezelf. Ik kan niet op alle fronten goed presteren dus ik ga wat minder ‘moeten’ van mezelf. Weer wat vaker stil staan bij wat er in het NU gebeurd.
Zien hoe de zomer over gaat in de herfst. De prachtige herfstkleuren die overal tevoorschijn komen. Mijn telefoon vaker links laten liggen en écht luisteren naar de grappige dingen die mijn kinderen vertellen.
En vooral niet te vergeten, af en toe helemaal niks doen. Zonder schuldgevoel.
Kurt
op 17 Mar 2019