Omgaan met een conflict. Voor veel mensen best lastig. En ja, ook voor mij. En toch hou je het niet tegen, af en toe (sommige mensen met regelmaat) kom je in een situatie terecht waarvan je eigenlijk niet zo goed weet wat je er mee moet.
Vaak zijn dit situaties waarin een ander je confronteert met iets wat hij of zij niet zo prettig vindt aan jou. Of met iets wat jij wel of niet hebt gezegd of gedaan.
Kijkend naar mezelf schiet ik dan een beetje in de stress. Want oh god, ik heb iets niet handig aangepakt en daarmee een ander tekort gedaan. Ik voel me acuut rete schuldig en heb de neiging om te gaan pleasen om maar goed te maken wat er mis is gegaan. Of het nou mijn schuld is of niet.
Maar dat ben ik. En waarschijnlijk velen met mij. Maar er zijn natuurlijk ook miljoenen mensen die anders reageren in dit soort situaties. Zij ballen meteen hun vuisten en gaan het gevecht aan. Of iets er tussen in, dat kan natuurlijk ook.
Wat je ook doet, pleasen, de strijd aangaan of iets er tussenin, ergens sla je een stapje over. Een behoorlijk belangrijke stap al zeg ik het zelf: de tijd nemen. Even een moment nemen om naar binnen te keren om eens goed voor jezelf te voelen of hetgeen wat hier gebeurt überhaupt wel iets met jou te maken heeft.
En als dat het geval is, wat is dan jouw aandeel hierin?
Een dingetje met een vriendin
Even een voorbeeld om het te verduidelijken. Ik had laatst even een dingetje met een vriendin. Ze vind het vast niet erg dat ik dit voorbeeld gebruik want niemand weet dat het over haar gaat en daarbij komt, we hebben allebei mogen leren en zijn samen een laagje dieper gekomen.
Deze vriendin in kwestie belde mij op en vertelde mij heel dapper dat ze het gevoel had dat ik haar links liet liggen. Ze voelde zich buiten gesloten. Ik schoot natuurlijk direct in de stress (mijn natuurlijke beweging bij kritiek en spannende gesprekken) en met mijn hart in mijn keel luisterde ik naar wat ze te vertellen had. En ze had een punt. Auw.
Na dit telefoongesprek voelde ik me verschrikkelijk. Ik had iemand buitengesloten. Iets wat mij vroeger ook vaak genoeg is overkomen (wie niet) en nu doe ik het zelf. Ik voelde me ontzettend schuldig en had de neiging om het op een overdreven manier goed te maken.
Even een stapje terug
Totdat ik heel even een stapje terug kon doen. Want wat was nou mijn exacte aandeel in dit stuk? En in hoeverre kwam mijn vriendin door mijn niet zo handige actie in een oud stuk van zichzelf terecht? In het voor haar ook zo bekende gevoel van ooit: het gevoel er niet bij te horen.
Toen ik dit kon zien werd mijn schuldgevoel een stuk minder. Jazeker, ik had iets niet helemaal handig aangepakt maar ik heb natuurlijk geen invloed op in welk oud stuk zij terecht komt. En al helemaal niet op hoe zij hier vervolgens mee omgaat. Dat is haar stuk en dus niet aan mij om te fixen. Dit inzicht maakte dat ik me een stuk minder schuldig voelde.
Nu is dit natuurlijk een heel milde versie van een conflict. Er zijn natuurlijk confrontaties die er een heel stuk heftiger aan toe gaan. Maar ook daar geldt, neem even de tijd om te zien wat jouw aandeel is en ga niet direct aan de haal met het stuk van een ander. Wanneer je kan, stap even uit de situatie en laat je emoties tot rust komen. Vanuit daar probeer je zuiver te voelen wat van jou is en wat van de ander.
Bak stront van je baas
Er zijn namelijk genoeg situaties waar je een bak stront over je heen krijgt terwijl jouw aandeel in de situatie eigenlijk nihil is. Dat je een toevallige passant bent die de pech heeft iemand tegen te komen die met het verkeerde been uit bed is gestapt.
Bijvoorbeeld wanneer jouw baas zich irriteert aan iedereen die steeds te laat komt in de ochtend en zich 28 keer heeft kunnen verbijten. Er komt simpelweg een moment dat hij gaat ontploffen. Toevallig gebeurt dit net bij jou, de enige van het hele kantoor die nooit te laat komt.
Alleen die dag komt je haar ’s ochtends vast te zitten in de föhn (echt niet tof, ik spreek uit ervaring) en kun je niet meer op tijd komen. En inderdaad, je raadt het al, je baas springt uit zijn vel.
Drie keuzes
Je hebt dan drie keuzes:
- De eerste is dat je angstig in een hoekje kruipt en je de hele dag klote en schuldig gaat voelen. Je neemt je voor voortaan iedere dag tien minuten te vroeg op je werk te komen om het goed te maken.
- De tweede opties is dat je achteruit je strot gaat en je baas zó hard met schuttingtaal om de oren slaat dat je op staande voet ontslagen wordt.
- De derde optie is dat je zijn relaas aanhoort, een bak koffie pakt en gewoon lekker aan het werk gaat. Later, als je baas weer is afgekoeld, kun je eens rustig terugkomen op het gesprek. Je kunt dan aangeven dat je het enigszins buiten proporties vond en dat je liever niet zo aangesproken wenst te worden.
Nu moet ik zeggen dat de derde optie er haast één is van een zen master want wie is er nou niet onder de indruk als zijn baas boos is…maar toch, dit is wel de manier. Want kijkend naar je eigen aandeel in dit voorbeeld staat de reactie van je baas niet in verhouding. Hij zit in ZIJN stuk en hij kiepert ZIJN frustratie bij jou over de schutting.
Maar het is natuurlijk aan jou of je aanneemt wat hij je toewerpt. En als het je lukt om het niet aan te nemen, van wie is het dan? Juist ja, van je baas. Dan hoef jij het dus niet van jou te maken. Maakt het allemaal een stuk eenvoudiger.
