In iedere relatie zijn er bepaalde punten die altijd wrijven. En dan heb ik het niet over de dingen waarvan het fijn is dat die af en toe wrijven. Ik heb het hier over de dingen die de een doet (of juist niet doet) en waar de ander vervolgens woest over kan worden.
Bekende voorbeelden zijn: mannen die te veel drinken en zich niet aan de afspraken houden. Vrouwen die zeiken over sokken en onderbroeken die niet in de wasmand liggen. Mannen die niet luisteren naar wat hun vrouw te vertellen heeft of vrouwen die eeuwig oude koeien uit de sloot halen.
Keer op keer op keer op keer eindigen jullie schreeuwend tegen over elkaar. Of juist stilzwijgend met de ruggen naar elkaar toe, allebei aan een andere kant van het bed. Het grappige is, jullie weten allebei dat het zo gaat eindigen en toch laten jullie het allebei gebeuren. Alsof die voorspelbare negatieve gevoelens prettig zijn.
Ik mag uitslapen!
Zo kan ik bijvoorbeeld nog steeds woest worden als manlief besluit om in het weekend in bed te blijven liggen terwijl ik mocht uitslapen. Dat is natuurlijk ook niet grappig maar na 4,5 jaar zou je denken dat ik hier ondertussen wel eens op een volwassen manier mee om zou kunnen gaan.
Toch blijf ik (eigenwijs als ik ben) vinden dat hij moet veranderen terwijl ik ècht wel weet dat je een ander niet verandert. Ik moet zelf dus een manier vinden om hier mee om te gaan. Ik heb er namelijk alleen mezelf mee om tot aan het middag uur met een chagrijnig hoofd rond te lopen en hem binnensmonds te vervloeken.
Ik beloon hem vervolgens ook nog eens voor zijn gedrag. Dan ga ik zonder wat te zeggen met de kinderen naar het bos of de speeltuin. Hiermee denk ik dat ik hem raak maar dat zou hem natuurlijk een worst wezen. Hij heeft nu ook nog eens de HELE ochtend voor zichzelf.
Slachtofferrol
Wat hier dus gebeurt, is dat ik volledig in de slachtofferrol schiet en alles hier alleen maar erger mee maak. Als ik gewoon uit bed was gegaan (na één keer gezegd te hebben dat hij een lulhannes is), een lekkere cappuccino had gemaakt voor mezelf en aan het knutselen was gegaan met mijn kinderen, had ik twee uur later het stokje kunnen overdragen aan manlief.
Dan had ik zelf nog even terug naar bed kunnen gaan of in alle rust met een boek in bad kunnen gaan liggen. Of ik had mijn hardloopschoenen aan kunnen trekken en een rondje kunnen gaan rennen. Dit laatste lijkt me trouwens sterk maar het hàd gekund.
Gepaste straf
Later op de dag had ik kunnen zeggen tegen manlief dat ik het niet zo’n strakke actie vond en dat hij voor straf mocht gaan koken. Of een uur mijn voeten masseren of een andere leuke straf. Als ik dàt afgelopen 4,5 jaar had gedaan, had ik nu misschien niet mijn eerste grijze haren al gehad door alle frustraties van al die zaterdag- en zondagochtenden.
En dan heb ik het nog niet eens over wat het met je kinderen doet als je chagrijnig bent. Die worden dan echt kleine duivels en maken je dag er zeker niet leuker op. Met andere woorden, iedereen in het gezin heeft dan een hele ongezellige dag. Super zonde.
Bewust onbekwaam
De kunst is bij dit soort dingen dat je gaat zien waar het mis gaat. En op het moment dat je partner hetgeen doet waar je normaal woest van wordt, dat je dan tegen jezelf kunt zeggen ‘ok, dit is kut maar ik ga nu niet reageren zoals ik altijd doe. Ik ga eens het tegenovergestelde doen en kijken wat er dan gebeurt’. Als je dat doet schiet je niet in de slachtofferrol maar kun je kijken naar een oplossing waar jij in ieder geval niet de dupe van wordt.
Ik spreek uit ervaring dat dit wel wat oefening vergt. Nu je dit hebt gelezen zal je je waarschijnlijk eerst bewust worden van in welke situaties dit gebeurt bij jou en je partner. Het frustrerende is dat je hier hoogstwaarschijnlijk in het begin nog niks aan kan veranderen. Bewust onbekwaam heet dit en dat is heel normaal.
Na een tijdje ga je merken dat je milder kan reageren. Misschien blijf je niet de hele dag in de slachtofferrol maar kun je er na een uur al uitstappen. Vervolgens gaat er een moment komen dat je merkt dat je alle emoties voor kunt zijn. En echt waar, dat moment gaat komen. Soms duurt het ruim vier jaar maar dat terzijde.
Over je heen laten lopen doe je zelf
Nu zal je na het lezen van dit artikel misschien denken dat ik over me heen laat lopen door manlief. Zo heb ik er namelijk ook lang over gedacht. En dat is precies de reden waarom ik dit pas na 4,5 jaar door heb. Ik was zo druk met niet over me heen laten lopen en vinden dat mij ‘onrecht’ werd aangedaan dat ik dit juist precies liet gebeuren.
Want je laat alleen over je heen lopen als je dit zelf zo voelt. Als jij er een rotgevoel van krijgt. Dan doe je jezelf inderdaad tekort. Maar op het moment dat jij besluit dat het geen probleem is, IS er ook geen probleem. Je besluit simpelweg dat er een oplossing is.
Tussen jou en mij
Even tussen jou en mij: dit betekent natuurlijk niet dat het de bedoeling is dat manlief ieder weekend gaat uitslapen. Dan komt er op een gegeven moment toch ècht een emmer water aan te pas. En dan mag hij proberen niet in de slachtofferrol te schieten. Zo ben ik dan ook wel weer. Hij is gewaarschuwd.
