Ik ben al een tijdje single. Helemaal niet erg. Alhoewel, soms is het best een beetje saai. Soms ook helemaal niet trouwens maar die verhalen laat ik hier maar achterwege.
Ik vind single zijn vooral jammer op de momenten dat ik zin heb om uitgebreid te koken voor iemand die niet bij alles zegt: ‘dat lust ik niet’. Of als ik ontzettend toe ben aan een massage, over mijn dag wil vertellen aan iemand die snapt waar ik het over heb of als ik ontzettende jeuk op m’n rug heb en er zelf niet bij kan. Heel irritant.
Begrijp me niet verkeerd. Single zijn heeft heel veel voordelen. Maar toch, ik merk dat ik het ondertussen toch best fijn zou vinden als er iemand is waar ik af en toe lekker tegenaan kan kruipen. Iemand die helemaal kiest voor mij en me bij tijd en wijle een flinke spiegel voor kan houden. Dat is wel een gemis als je alleen bent.
De missie van een oude vrijster
Goed. Deze oude vrijster heeft dus een missie. Opzoek naar een potentiële deksel voor het spreekwoordelijke potje. Maar dan is daar direct het eerste probleem. Waar vind je tegenwoordig een leuke partner?
Ik ben natuurlijk niet meer piep jong en mijn vrije tijd als 'working mom' is spaarzaam. Tot half 3 ’s nachts in de kroeg hangen en tongen in een donker steegje met iemand die de volgende dag mijn naam niet meer weet staat dus niet heel erg hoog op mijn prioriteitenlijstje.
Verder woon ik in een klein dorp waar de single mannen niet aan de bomen groeien. En ook op mijn werk zal ik die fijne spannende liefde niet gaan vinden. Zeker niet met al dat thuiswerken. De enige die ik hier thuis soms tref bij mijn Nespresso apparaat is een verdwaald zilvervisje.
Waar vind je hem dan wel?
Tja. Waar vind ik die woest aantrekkelijke man dan wel? Juist ja. Waar zo’n beetje heel single Nederland te vinden is. Op een dating app. Pffff….
Ik kan me nog herinneren dat ik een aantal jaar geleden op Tinder aan het swipen was voor mijn bonusdochter. Hilarisch. Maar nu ik het voor mezelf mag gaan doen vind ik het toch best wel een dingetje. Eigenlijk heb ik er ook helemaal geen zin in. Ik voel me er een beetje oncomfortabel bij. En dat is best gek want voor de meeste dingen ben ik wel te porren. Maar dit…
Maar....ik kan wel wat leuke afleiding gebruiken dus ik spreek mezelf streng toe, doe m’n jongens op tijd op bed en vraag Google welke dating apps er allemaal zijn. Na wat online onderzoek download ik de app die mij het meest aanspreekt en meld me aan.
Uitdaging twee: het aanmaken van een profiel
Goed. Eerste hobbel genomen. Tijd voor de tweede: het aanmaken van een profiel. Niemand die mij ooit heeft vertelt hoe ingewikkeld en confronterend dat eigenlijk is. Vat namelijk maar eens in een paar woorden samen wie je bent (of wie je denkt dat je bent), waar je blij van wordt (beter om dát maar niet direct allemaal te benoemen) en probeer daarin direct maar eens richting te geven aan welke mannen jouw tekst zal aanspreken.
Vooral dit laatste wil je echt niet mis hebben. Dan trek je dus volledig de verkeerde mannen aan. En aangezien ik daar toch al een handje van heb is het zeer belangrijk dat ik mijn woorden zorgvuldig kies.
Volgende vraag die rijst is wat voor een relatie eigenlijk past bij mij. Heel hip een Jan Geurtz relatie? Open en met meerdere mensen? Of ga ik toch voor het traditionele monogaam en trouw tot de dood soort. Gelukkig hoef ik dat niet nu direct aan te geven dus ook iets wat ik gaande weg mag ontdekken. Dat scheelt weer.
Gevaccineerd of niet: that's the question
En dan kom ik op het punt dat ik moet aangeven of ik al dan niet gevaccineerd ben of dat ik dit liever niet wil vertellen. Te belachelijk voor woorden. Is dat serieus iets waar we in deze tijd onze liefdespartner op selecteren? Het moet niet gekker worden. Wat me dan wél interesseert is of iemand een geslachtsziekte heeft. Of enorme morning breath. Dat is tenminste zinvolle informatie. Maar dat vragen ze dan weer niet. Gekke wereld leven we in.
Lang verhaal kort. Ik heb een profiel aangemaakt. Niet m’n beste werk maar it will do for now. Ik vind het in ieder geval wel zo fair om te vermelden dat ik heel lief ben maar minstens zo eigenwijs. Kunnen ze me dat al niet meer kwalijk nemen als ik ergens in de toekomst de kont tegen de krib gooi op het moment dat het niet verwacht word. Told you so…
Goed. Tijd om te beginnen aan het echte werk. Ik schenk een glas rode wijn in, doe een paar kaarsjes aan (yes, romantisch tot in mijn tenen) en ga er eens goed voor zitten. Let’s swipe. Ergens wel heel chill. In m’n joggingbroek terwijl ik de Netflix serie Seks, Love & Goop aan het kijken ben (aanradertje by the way). Dat kan in de kroeg niet.
Online jurkjes shoppen
De eerste mannen komen voorbij. Het blijft een vreemd concept. Het voelt een beetje als online shoppen. De leuke jurkjes voeg je toe aan je favorieten zodat je later kunt kijken welke de leukste is en je daadwerkelijk wil kopen. In dit geval krijgt alleen dat leuke jurkje (desbetreffende man) een berichtje van mijn interesse. Sneaky voorselecteren is er dus niet bij.
In het begin ben ik dus heel huiverig met het weggeven van hartjes. Ik wil het wel echt heel zeker weten. Ook komt er regelmatig een stemmetje voorbij in mijn hoofd dat zegt: ‘Pas maar op, straks wil hij wat van je’.
Ja…duh… Daarom ben je hier toch muts.
Die avond deel ik twee hartjes uit (poeh ik ben best wel kritisch…) en lig ik in een deuk om de openingszinnen in mijn inbox. Ik reageer overigens nergens op. Stapje voor stapje.
In de dagen die volgen begin ik wat meer te ontspannen. Er komen heel wat mannen voorbij. Mannen die trots poseren voor een groot jacht of een dure auto klik ik direct weg. Ook de twintigers ga ik bij voorbaat niet aan beginnen. Al hebben die wel de meest briljante openingszinnen. Kunnen de veertigers nog wat van leren.
Open minded mannen met humor en een ‘sparkle’ in hun ogen lijken de rode draad te zijn. Die er ook nog een beetje aantrekkelijk uitzien. Zo eerlijk ben ik dan ook wel weer.
Ik deel wat vaker een hartje uit en de eerste matches worden gemaakt.
De eerste matches
De eerste keer dat ik een match heb leg ik angstig mijn telefoon weg. Oh god, wat gaat er nu gebeuren… Nou helemaal niks dus. Geen berichtje van deze vriendelijke communicatiemanager van 1.96 meter die houdt van schrijven, skiën, lezen, goede gesprekken en veel lachen.
Overigens niet echt een originele tekst. Zeker niet voor een communicatiemanager die houdt van schrijven. Waarom vond ik deze man ook alweer leuk? Ik besluit om ook geen berichtje te doen. Misschien een beetje ouderwets maar ergens vind ik dan toch dat een man een beetje zijn best moet doen.
Mijn tweede match heeft het wél begrepen en doet mij een leuk berichtje. Direct een goeie grap erin. Kijk, die snapt hoe het werkt. Of nou ja, hoe het werkt voor mij tenminste. Ik stuur deze ondernemer van 1.87 meter met prachtige ogen en die als most favorite place de geitjesboerderij noemt (humor) een berichtje terug. Benieuwd welke kant dit op gaat.
Een doodlopend straatje in is al snel duidelijk. We weten elkaar niet echt te boeien. En het fijne is dat dit helemaal ok is. Geen ingewikkeld gedoe. Gewoon niet meer reageren. No hard feelings.
De derde match die ik heb stuurt ook geen berichtje. Toch roept deze aantrekkelijke kinderloze en niet rokende man van 46 wat in mij wakker. Hard to get spelen heeft toch ook wel effect… Na een dag wachten gooi ik mijn principe dat een man z’n best moet doen overboord en stuur hem een bericht.
Voor ik het weet zit ik in een ‘gesprek’ verwikkelt over verschillende relatievormen, de grote vragen des levens en open minded seks. Met hier en daar een goeie grap om het luchtig te houden. Mijn interesse is gewekt. Let’s see where this goes…
Wanneer we switchen naar what's app (stukken praktischer dan de chat van de dating app) begint het me op te vallen dat deze workaholic eigenlijk voller is van zichzelf dan hij is van mij. Hij is duidelijk opzoek naar iemand die hem een platform biedt voor zijn grootheidswaanzin. Well....not gonna happen... Next!
Een break is ook wel even fijn
Nou ja, eigenlijk even geen next. Ik merk dat ik er na een weekje swipen en chatten wel een beetje klaar mee ben. Ook wel vermoeiend om constant 'aan' te staan. Alsof je 24/7 in de kroeg staat en aangesproken wordt met de meest foute (en soms briljante) openingszinnen.
Maar ook al neem ik voor nu even een pauze, deze ervaring heeft me tegen alle verwachtingen in al aardig wat opgeleverd. Geen liefde maar wel een paar keer flink de slappe lach, een gestreeld ego en meer zicht op wat ik belangrijk vind in een partner. Ik heb zelfs wat innerlijke grenzen verlegd. Wie had dat gedacht.
De volgende stap is daten in real life maar daar heb ik nog wat andere hobbels voor te nemen volgens mij. Gelukkig heb ik nog acht weken tot het kerstdiner. En als er dan nog geen leukerd is die wil aanschuiven vraag ik gewoon dat vriendelijke zilvervisje bij mijn Nespresso apparaat. Die heeft vast zin in een uitje.
