Last van klagende mensen? Dit zit er achter
Ken je ze? Van die mensen die altijd maar aan het klagen zijn? Ik wel en ik word er gek van. Wat is dat toch dat het altijd maar nodig is om te zeiken over niks? Daar wordt niemand toch blij van?
Ik niet tenminste. Ik word altijd helemaal leeggezogen bij dit soort mensen. Gelukkig heb ik tegenwoordig door dat ze dit kunnen en dan haak ik gewoon af. De luiken gaan dicht. Ik ben er wel maar ook weer niet. Ik zeg af en toe een keer ‘oh ja’ en ‘nee dat kan inderdaad echt niet’ en ben ondertussen met mijn gedachten in andere oorden. Of gewoon een boodschappenlijstje aan het maken.
Niet dat ik niet liever weg zou lopen of überhaupt niet bij deze mensen in de buurt zou komen maar soms kun je er niet omheen. Ze zitten bijvoorbeeld naast je in een overvolle trein of tegenover je op een verjaardag. Dan kun je letterlijk geen kant op en heb je maar te dealen met de stortvloed aan negativiteit.
‘Dan loop je toch weg?’ zou je denken. Daar heb je natuurlijk gelijk in. Helaas ben ik zelf in mijn ontwikkeling nog net niet zo ver dat ik dat durf. Bij een vreemde zou ik dat nog wel doen maar bij een kennis op een verjaardag vind ik dat toch een ander verhaal.
Jezelf tekort doen
En waarom eigenlijk? Waarom zou ik mezelf tekort doen voor een ander? Waarom kan ik niet gewoon aangeven dat ik liever met iemand anders een gesprek voer of de ander beleefd wijzen op het feit dat hij of zij aan het zeiken is?
Dat heeft bij mij alles te maken met dat ik graag een ander een genoegen doe. Om altijd maar te zorgen dat de ander zich fijn voelt. Ten koste van mijzelf! Dat is toch belachelijk? Er is immers maar één persoon die mijn grenzen aan kan geven en dat ben ik zelf.
Misschien dat ik voortaan toch maar aan ga geven dat de persoon in kwestie nogal een negatieve kijk op het leven heeft. Misschien kunnen we wel samen onderzoeken waarom dit zo is. Dát vind ik dan wel weer interessant. Achter iedere klacht zit namelijk een gemis. Met andere woorden, je klaagt omdat er iets niet is wat je graag wel had willen zien, horen of voelen.
Voorbeeldje uit de praktijk
Als ik kijk naar mijzelf kan ik bijvoorbeeld klagen over dat het in het weekend behoorlijk druk en rommelig kan zijn als mijn bonuskinderen ook bij ons zijn. Dat ligt niet aan deze schatten van kinderen maar gewoon aan het feit dat het best druk is met z’n zevenen in één huis. Vooral omdat mijn kleine boeven (nog) drukker worden om maar gezien te worden tussen alle deze grote mensen.
Daarbij komt dat zeven mensen samen veel eten (dus veel boodschappen en veel afwas), veel praten (dus veel lawaai), veel handdoeken gebruiken (veel was) en gelukkig ook voor heel veel gezelligheid zorgen! Om maar niet weer in mijn geklaag te vervallen.
Ik kan op een gegeven moment een beetje overlopen en ga dan lopen klagen dat het overal een troep is en dat ik zoveel moet doen. Dat ik nog maar net mijn kont heb gekeerd en het overal weer een bende is.
Wat zit er onder?
Maar in plaats van dat ik het negatief insteek kan ik ook aan mezelf vragen ‘wat mis ik nu eigenlijk?’ of ‘wat zou ik graag anders willen zien’. Door deze vragen te stellen hou ik het bij mezelf en kan ik beter denken in oplossingen. Klagen is namelijk een manier van je verantwoordelijkheid ontlopen. Door iets bij de ander te leggen hoef jij er zelf niks mee te doen. Lekker makkelijk.
In mijn geval mis is op zo’n moment een beetje hulp. Door dit gewoon aan iemand in het gezin te vragen krijg ik weer een beetje lucht en kan ik de gezelligheid in huis weer zien. Ik neem de verantwoordelijkheid en hou mijn probleem weg bij de ander. Heel volwassen en een stuk gezelliger in huis zonder mijn chagrijnige hoofd en bijbehorende gesnuif.
Dus mocht je aan de slag willen met hoe om te gaan met klagende mensen, begin dan vooral eens bij jezelf. Waar klaag jij over en wat zit er onder? Laat het me vooral even weten in een reactie. Gedeelde smart is halve smart.