Wanneer mijn kinderen samen met hun (half)zussen de bocht om rijden slaak ik een diepe zucht en maak ik van binnen een vreugdesprongetje. Dit doe ik nadrukkelijk ‘van binnen’ want wat zouden de buren wel niet denken als ik dit doe terwijl ik net mijn kinderen heb uitgezwaaid.
En dat is nou net het hele euvel waar ik met regelmaat mee aan het strijden ben. Met name in mezelf. Want wat ben ik voor een moeder als ik aan mezelf toegeef dat ik het moederschap soms best pittig vind? Dat het niet zaligmakend is en dat het me vaak meer energie kost dan het me oplevert?
Twee weken: just me, myself and I
Maar goed. Dat is een ander verhaal. Komende twee weken heb ik alleen mezelf om me druk om te maken. Halleluja. Afgelopen weken heb ik regelmatig uitgekeken naar dit moment. Haast huppelend loop ik naar binnen.
Terwijl ik leunend tegen het aanrecht sta te wachten tot de waterkoker aangeeft dat ik een kop thee kan maken, probeer ik te bedenken wat ik zo eens zal gaan doen. Waar heb ik nou echt zin in?
Nog even m’n bed ik duiken? In bad liggen met een boek? Een stuk schrijven? Alvast m’n mail bijwerken zodat ik morgen een relaxte eerste werkdag heb? Een uurtje wandelen? Recepten uitzoeken? Mediteren? Uitgebreid ontbijten? M’n nieuwe salsa moves oefenen op m’n nog nieuwere dansschoenen?
De lijst met dingen waar ik zin in heb is eindeloos lang. Ik kan niet kiezen. En terwijl ik probeer te voelen waar mijn verlangen ligt voel ik tranen opkomen en begin ik te huilen. En niet een beetje huilen, nee de echte spreekwoordelijk 'tranen met tuiten'.
Blijkbaar heb ik eerst nog wat anders te doen: het innerlijke werk waar ik al een tijdje niet naar heb omgekeken.
Achterstallig inner work
Mijn eerste tranen zijn pitty tears. Ik huil omdat ik me besef hoe lang ik (alweer) mijn eigen behoeften aan kan heb geschoven. Een hardnekkig patroon dat zich laat voeden door mijn te vaak onbewuste overtuiging altijd sterk te moeten zijn. Ook een enorme kwaliteit natuurlijk maar je wordt er wel verdomd moe van.
Vervolgens huil ik omdat ik me schuldig voel dat ik oprecht opgelucht ben dat mijn kinderen twee weken weg zijn. Welke moeder is daar nou blij om?
De tranen die daarop volgen gaan over de andere vorm die mijn leven heeft gekregen en over de consequenties die daar niet alleen voor mij maar vooral ook voor mijn kinderen aan hangen. En natuurlijk niet te vergeten het schuldgevoel wat daarbij komt kijken.
Maar deze tranen vanuit verdriet en schuldgevoel vermengen zich ook met tranen vanuit dankbaarheid. Want ook al is mijn leven er niet per definitie makkelijker op geworden, ik ben precies waar ik moet zijn en voel me meer ‘alive’ dan ik me ooit heb gevoeld.
Van binnen een draak, van buiten een draak
De volgende tranen die vloeien zijn omdat ik het gevoel heb af en toe echt tekort te schieten als moeder. Die twee oogappeltjes van mij voelen precies aan op welke knoppen ze moeten drukken om mij in een lelijke oude toverkol te laten veranderen. Daar hebben ze echt geen toverstok voor nodig.
Linksom of rechtsom, zij kunnen er natuurlijk niks aan doen dat ze net zo waterig (veel water element dus gevoelig) zijn als hun moeder en vooral spiegelen wat er in MIJ leeft.
Wanneer zij zich ontpoppen tot twee draken (prachtige beesten trouwens maar dat terzijde) heb ik me dus vooral bezig te houden met het temmen van mijn eigen innerlijke draak.
Maar omdat dit zelden een fijne aangelegenheid is en ik ook gewoon mens ben, richt ik me de helft van de tijd alleen op de manifestatie van mijn innerlijke onrust in de buitenwereld in plaats van op mijn binnenwereld. Natuurlijk tegen beter weten in en met alle consequenties van dien.
Voor jouw beeldvorming en ik ben er niet trots op: dan ben ik toch echt die moeder die tegen haar kinderen staat te schreeuwen dat ze niet zo moeten schreeuwen. Ik ben ondertussen al ruim acht jaar moeder maar deze fout maak ik nog steeds…best knap.
Het kantelpunt
En dan begin ik door mijn tranen heen te lachen en kan ik weer zien dat dit precies is waarom ik komende twee weken zonder kinderen écht nodig heb. Ik heb twee weken de tijd en ruimte om van binnen orde op zaken te stellen.
Niet op een strenge manier (die ik ook zo goed ken) maar juist door goed te voelen waar ik behoefte aan heb. Door lief te zijn voor mezelf. Door de rust te pakken die ik zo ontzettend nodig heb. Door me te laten voeden door de fijne mensen die ik om mij heen heb. Door MIJN verlangens weer even op één te zetten en daar volmondig ja tegen te zeggen.
Terwijl mijn innerlijke draak zich na al deze tranen en een kop gemberthee tevreden opkrult en gaat slapen, trek ik mijn wandelschoenen aan en loop met een glimlach op mijn gezicht het bos in. Eerst maar weer goed verbinden met Moeder Aarde, betere voeding voor innerlijke draken bestaat er niet.
