Uit eten met mezelf - uit mijn comfort zone

Ooit toen ik nog een jong meisje was werkte ik in een pannenkoeken restaurant. In de bediening. Iedere zondag kwam er een bejaard echtpaar samen een pannenkoek eten.

Op een gegeven moment kwam de man nog maar in zijn eentje. Zijn vrouw was overleden. Ik vond het zó zielig voor die meneer dat hij nu iedere zondag in zijn eentje moest komen eten. Maar hij kwam wel. Hij had ook thuis kunnen blijven. Eigenlijk dus niet zielig maar ontzettend dapper. Vooral omdat hij van iedereen van die meewarige blikken kreeg.

15 jaar later

Nu 15 jaar later heb ik zelf eindelijk een keer de ballen om alleen uit eten te gaan. En eigenlijk alleen omdat een vriendin op het laatste moment afbelt. Met een geldige reden overigens.

Ik ben toch al in de stad en vind het zielig voor de oppas om direct alweer naar huis te gaan. Ze gaat op vakantie en kan een extra zakcentje wel gebruiken. Eerst zit ik nog driftig te denken wie mij dan kan vergezellen.

Maar vervolgens bedenk ik dat het in het kader van out of my comfort zone wel een leuke actie is om met mezelf uit eten te gaan. Practice what you preach zeggen ze toch? Misschien begrijp ik dan waarom die oude meneer iedere week alleen een pannenkoek kwam eten in plaats van veilig thuis te blijven.

Moederziel alleen

Nou, daar zat ik dan. Moederziel alleen op het terras. Nou ja, moederziel alleen, het is behoorlijk druk maar ik zit in ieder geval alleen aan een tafeltje. Het duurt even voordat er iemand bij me komt.

Ik kan me zo voorstellen dat de serveerster even stond te wachten tot mijn tafelgenoot aan zou schuiven. Maar aangezien ik alleen blijf komt ze vragen wat ik wil drinken. Ik bestel een witte wijn. Alleen op het terras á la, maar alleen én helemaal nuchter is nog net een brug te ver.

Menukaart

Een glas witte wijn dus. En een glas water voor de vorm. Ook vraag ik de menukaart. Het meisje kijkt een beetje verbouwereerd. Ik zie dat ze wil vragen of ik alleen eet. Of ik denk in ieder geval dat ze dat wil vragen. Maar ze hou haar mond en gaat mijn wijn en de kaart halen.

Vervolgens komt haar collega mijn wijn brengen. Alleen geen glas water en geen kaart. Meisje nummer twee gaat terug naar binnen om een glas water halen. En vergeet vervolgens weer de kaart. Ze maken het me wel extra lastig. Ik vraag dapper voor de derde keer of ik de menukaart kan krijgen.

Wat denkt een ander

Zijn ze nou een beetje in de war omdat ik alleen zat? Of is dat mijn kwetsbaarheid aan het woord en zijn dit gewoon niet de beste serveersters? Misschien denken ze wel dat mijn date me heeft laten zitten. Of ze denken helemaal niks. Kan ook natuurlijk.

Wat me opvalt is dat ik vooral erg bezig ben met wat een ander van me denkt. Vinden ze me zielig? Vragen ze zich af waarom ik alleen ben? Zo slecht zie ik er toch niet uit? Dacht dat ik mijn wallen aardig weg heb gecamoufleerd.

Tot ik de menukaart heb ben ik bezig met mijn telefoon. Om mezelf toch een soort van houding te geven ofzo. Als ik de kaart heb stop ik bewust mijn telefoon weg. Ik ben uit eten met mezelf en niet met mijn iPhone.

Als ik heb besteld kijk ik voorzichtig om me heen. Gek dat ik dat voorzichtig doe nu ik alleen ben. Net alsof ik niet wil dat mensen zien dat ik alleen ben. Of dat ze denken dat ik alleen ben en me verveel met mezelf. Pfff, ben ik weer bezig met wat anderen van me denken. Ophouden daarmee!

Ontspan

Na een paar minuten begin ik wat te ontspannen. Lang leve de witte wijn. Voor me op het plein is genoeg te zien. Twee veel te dikke tokkies met witte kuiten en een shaggie in hun mond. Een best leuke vader met een foute broek en zijn zoontje van een jaar of twee. Een echtpaar dat uit eten gaat met hun drie bijna volwassen kinderen. Jammer dat alle drie de kinderen de neus van moeder hebben geërfd. Jeetje, ik kan nergens naar kijken zonder te oordelen. Dat is onaardig zeg.

Als mijn biefstuk komt, die overigens erg lekker is, begin ik er lol in te krijgen om alleen te zitten. Ik geniet veel meer van mijn eten en ik ben me heel bewust van mijn eigen gedachten en wat er om mij heen gebeurt. Een soort van mindful uit eten waar ik heel blij van word.

Na mijn biefstuk bestel ik nog een kop thee en geniet van wat er om mij heen gebeurt. Zonder te oordelen. Nou ja, sommige mensen maken dat echt onmogelijk maar dat terzijde.

Trots

Na het afrekenen, wat gelukkig wel soepel verloopt, loop ik weer richting de parkeergarage. Ik koop een ijsje onderweg. Met twee bollen. Dat heb ik wel verdiend vind ik. Ik voel me zelfs een beetje trots en ben tegelijkertijd verbaasd over hoe leuk het was.

Ik snap dus helemaal waarom die oude man gewoon nog in zijn eentje een pannenkoek kwam eten. Al zal hij ongetwijfeld ook een sentimentele reden hebben gehad. Of hij ging om te vieren dat hij van ze vrouw af was. Kan ook natuurlijk.

Conclusie

Ik vind dat iedereen een keer alleen uit eten zou moeten gaan. Alleen eten is heel ontspannen als je los kunt laten wat jij denkt dat andere mensen van jou denken. Er is niks wat je kan afleiden van je eten en je gedachten. Super leerzaam. Moet je natuurlijk wel je telefoon durven wegleggen.

Ben jij wel eens uit eten geweest met jezelf? Ik hoor graag jouw ervaring. Laat je het hier onder even weten?