Is tijd voor jezelf tijd voor schuldgevoel?

Ik ben knorrig. En niet op de gezellige manier zoals een klein biggetje kan zijn. Ik ben knorrig op de chagrijnige manier. Kortaf. Ongezellig. Licht ontvlambaar. Als mijn liefde vraagt wat er is snauw ik “niks”. De toon waarop ik dat zeg zegt meer dan duizend woorden. Ik heb tijd nodig. Tijd voor mezelf.

Het stomme is dat ik me vaak last heb van schuldgevoel als ik tijd voor mezelf neem. Ik zie het ook vaak in mijn omgeving. Waar mannen zonder problemen een week op vakantie gaan zonder hun gezin, hebben vrouwen hier toch meer moeite mee. Ook al hebben ze het net zo goed verdiend.

Op reis

Omdat ik weet dat ik een leuker mens van word, probeer ik twee keer per jaar even een paar dagen weg te gaan. Zonder partner en zonder kinderen. Ik plaats van mijn gezin mee te nemen ontvlucht ik samen met één of twee vriendinnen het land.

De eerste keer dat ik dat deed moest ik ’s ochtends heel vroeg de deur uit. Het was nog donker en mijn kroost lag nog heerlijk op één oor. Met mijn koffertje sloop ik zachtjes het huis uit. Voor zover dat kan met zo’n koffertje op wieltjes natuurlijk.

Tsunami aan schuldgevoel

Maar man, wat voelde ik me schuldig zeg! Ik verbaasde me echt over die emotie. Ik had er weken naar uit gekeken en verheugde me enorm op een paar dagen uitslapen, boeken lezen, kletsen, lekker eten en op (on)gepaste momenten wijn drinken. En toch werd mijn zin aan vakantie weggevaagd door een tsunami aan schuldgevoel.

Schuldgevoel is een emotie die voortkomt uit de gedachte iets verkeerd te doen of te hebben gedaan. Maar is het verkeerd om aan je zelf te denken? Nee.

Ze redden zich wel

Het slaat dus nergens op. Ik weet dat mijn mannen zich prima redden zonder mij. En ik ben ook niet zo’n moeder die zich er druk om maakt dat haar kinderen die paar dagen misschien wat minder groenten binnen krijgen. Of dat ze een keertje minder vaak in bad gaan en te laat in bed liggen. Daar gaan ze echt niet dood aan.

En toch, terwijl ik weet dat het helemaal goed komt, voel ik me even de slechtste moeder ter wereld. Natuurlijk verdwijnt dat gevoel wel weer en geniet ik van een paar heerlijke dagen vol tijd voor mezelf. Maar ik vraag me wel af wat dat gevoel dan precies is.

Onzin

Misschien baal ik er stiekem wel van dat mijn gezin zich ook prima redt zonder mij. Ben ik bang dat mijn kleine mannetjes me vergeten. Dat ik niet meer hun favoriet ben als ik weer thuis kom omdat ze me verwijten dat ik weg ben gegaan.

Onzin natuurlijk. Iedere keer als ik weer thuis kom, houden ze nog net zoveel van me. Misschien zelfs nog wel meer omdat ik cadeautjes heb meegenomen. Het blijven kinderen natuurlijk.

Ik ben vast niet de enige die last heeft van schuldgevoel als ze tijd voor haar zelf neemt. Hoe ga jij hier mee om?