Morgen wordt mijn jongste alweer 2 jaar. Alle clichés zijn waar: de tijd vliegt en voor je het weet zijn ze groot. Dat ik twee jaar geleden zo rond was als een tonnetje en op Dolly Parton leek kan ik me al haast niet meer voorstellen. Gelukkig maar.
Trakteren op de crèche
Bij een kinderverjaardag moet er natuurlijk getrakteerd worden. Dat mijn kinderen nog niet op de basisschool zitten maakt niks uit. Tegenwoordig moet er ook al flink uitgepakt worden bij de kinderopvang. En natuurlijk moet een traktatie anno 2016 über gezond zijn. Je komt echt niet meer weg met een snoepzakje en een kleurig lint.
Prachtige creaties
Af en toe zie ik hele bijzondere creaties voorbij komen. Me afvragend waar die moeders in godsnaam de tijd vandaan halen om zoiets creatiefs te maken. En de zin ook niet te vergeten. Je moet er namelijk maar zin in hebben om uren aan het knutselen te zijn op een traktatie die binnen 20 seconden door gemene kleine kinderhandjes volledig kapot gescheurd wordt. Niet echt een dankbaar werkje.
Het zal ze een worst wezen
En toch steken al die moeders iedere keer weer hun tijd in het maken van de mooiste dingen. Ik snap het op zich best wel dat als jij een thuis een meid hebt zitten van een jaar of 6, dat die bepaalde eisen stelt aan een traktatie. Maar op de crèche zijn er alleen kinderen onder de vier jaar. Het zal hen toch echt een worst wezen wat voor een traktatie zijn uitdelen? Onder de twee snappen ze überhaupt het concept jarig zijn nog niet dus waar doen we het voor?
De andere moeders
Volgens mij is een belangrijk aspect van het hele ‘de mooiste traktatie maken’ dat je het doet om wat de andere moeders van je vinden. En ja, alleen de andere moeders. Vaders maken zich niet druk om dit soort dingen. Er zijn natuurlijk ook moeders die het écht heel leuk vinden om te doen. Op die moeders kan ik jaloers zijn. Andere moeders vinden hen niet alleen een goede moeder, ze beleven er ook nog eens lol aan.
Waarom is het belangrijk wat een ander van je vindt?
Nu rijst natuurlijk de vraag waarom het voor veel mensen zo belangrijk is wat een ander van ze vindt. Waarom de mening van een ander er toe doet. Dat is omdat de mensen sociaal geprogrammeerd zijn en geven om de mensen om ons heen. Althans, de meeste mensen dan.
Doordat we zo geprogrammeerd zijn geven we ook om de mening van een ander. We er namelijk graag bij horen en geen buitenbeentje zijn. Sociaal zijn is dus een simpelweg een overlevingsmechanisme. Helaas kan dit mechanisme ons ook flink beperken in wat we eigenlijk echt zouden willen doen.
Hou vast
Mocht je je weer eens druk maken om wat andere mensen van je denken, hou je dan vast aan het volgende: Waarschijnlijk denken de mensen niet zoveel over jou als jij denkt. Jij bent namelijk niet het centrum van het universum. Echt niet? Nee, echt niet.
Jij denkt natuurlijk veel na over je eigen leven. Maar waarom denk je dat dat anders is bij andere mensen? Ieder mens ziet zichzelf als het middelpunt. Dit betekent dus dat mensen veel minder met jou bezig zijn dan je denkt.
Ook ik doe er aan mee
Toch ben ik ook zo’n moeder die heel het internet afspeurt opzoek naar de mooiste traktaties die mijn tweejarige zoon kan uitdelen op de crèche. Na een avondje gefrustreerd achter m’n iPad te hebben gezeten kom ik tot de conclusie dat alle écht mooie traktatie écht super bewerkelijk zijn. Een doosje rozijntjes vermomd als Bumba is op zich wel te maken maar als het er 15 moeten zijn? Pfffff…..
De volgende avond zit ik wederom achter mijn iPad. Nu zijn mijn zoekwoorden in Google: traktatie, makkelijk, Danoontje. (Niet dat Danoontjes erg gezond zijn maar het is in ieder geval wat feestelijker dan een appel.) De zoekresultaten die ik krijg (ik zoek op afbeelding) zijn een stuk minder aantrekkelijk dan de avond ervoor. Maar ook een stuk minder bewerkelijk. Er is nog hoop.
Wijze les
Na heel wat wikken en wegen hak ik de knoop door. Het wordt een Babybel (zo’n klein rond kaasje) lieveheersbeestje op een Danoontje met daar onder een uitdeelboekje. Het moet natuurlijk niet alleen een gezonde traktatie zijn, de kinderen moeten er ook nog wat van kunnen leren. Dan vinden de andere moeders mij vast een nóg betere moeder.
Maar niet alleen de kinderen leren deze keer wat van mijn traktatie. Ik heb mijn lesje ook wel geleerd na weer twee avonden knutselen. Volgende keer wordt het toch echt een appel met een vlaggetje. Dan maar geen perfecte moeder.
Ben jij ook al slachtoffer geworden van de traktatiegekte? Ik hoor je ervaringen graag hier onder.
