Dag 2020, wat was je bijzonder…(onaangenaam af en toe)

Nog even en dan is het zover. Dan gaan we het jaar 2021 in. Een nieuw jaar waarin we weer een hoop dingen achter ons mogen laten. Het grootste hiervan is denk ik wel corona. Als dat vaccineren een beetje opschiet tenminste.

Want man oh man, wat heeft dat virus een impact gehad zeg. Voor de één positief (je zal maar in de mondkapjes- of ontsmettingsrommel business zitten) maar helaas voor heel veel anderen negatief (horeca, zorg en alle andere sectoren die zó zwaar zijn getroffen).

Geen seconde bewust

Positief of negatief, het is een jaar geweest dat een enorme impact heeft gehad op ons leven. We hebben mogen ervaren hoe vanzelfsprekend de vrijheid eigenlijk was waar we ons in 2019 geen seconde bewust van zijn geweest.

In 2019 hadden we immers aanraking, gezelligheid, concerten, festivals, etentjes met vrienden, hutje mutje op de Nederlandse stranden, tongen met vreemden, familie weekenden, ieder weekend een verjaardag en gewoon werken op kantoor inclusief praatje bij de koffieautomaat. En niet te vergeten: enorm veel files, je zou ze haast gaan missen.

Het ‘nieuwe normaal’

In 2020 hadden we daarentegen dichte scholen, overvolle ziekenhuizen, home schooling, mensen die moederziel alleen zijn gestorven, full pool thuiswerken met alle consequenties van dien, heel veel eenzaamheid en vooral ook heel veel angst.

Nu aan het einde van 2020 begrijpen we allemaal beter dan ooit wat André Hazes bedoelde met zijn nummer Eenzame kerst, hebben we een vuurwerkverbod (waar ik dan weer niet zo rouwig om ben) en bidden we massaal dat we in 2021 weer terug kunnen naar het ‘oude normaal’.

Ook hebben we in 2020 mogen ervaren hoe het is om elkaar niet meer fysiek aan te mogen raken. Dit was vaak heftig maar soms ook bevrijdend. Vorig jaar maakten we ons nog druk over of we die ene collega met nieuwjaar nou een hand moesten geven of dat we toch echt niet onder die drie kussen uit konden komen.

Nou, dát probleem hebben we dit jaar in ieder geval niet. We raken heel eenvoudig lekker niemand meer aan. Probleem opgelost.

Ergens wordt het ‘nieuwe normaal’ normaal

Persoonlijk vind ik het ook wel gek om te ervaren dat het ergens toch een soort van normaal wordt om afstand te houden van elkaar. In mijn optiek erg zonde in onze maatschappij waar individualisering sleutelwoord is.

Hoe gaan we er straks weer aan wennen dat we elkaar weer mogen vasthouden als begroeting? Dat we weer mogen troosten met een aanraking in plaats van een meelevende blik half verscholen achter een mondkapje?

Dat we elkaar niet meer verwijtend aan te hoeven kijken als iemand een snotneus heeft of drie keer achter elkaar niest? Dit laatste was vóór 2020 gewoon het teken van ‘morgen mooi weer’. Nu is het een teken van ‘morgen in quarantaine’.

De mooie dingen van 2020

Ik wil mijn laatste blog van het jaar trouwens geen negatief relaas laten worden. Het jaar 2020 heeft ook heel veel mooie dingen gebracht. Ik denk namelijk dat corona een groot deel van de mensen heeft geleerd om te kijken naar alles was er wél is.

Naar alles wat tevoorschijn kwam op het moment dat het leven een soort van stil kwam te staan. Vetraging. Qualitity time. Verdraagzaamheid. Aandacht voor elkaar. Hulp bieden waar nodig.

Hoe iedereen gedwongen werd anders te denken. Hoe inventief iedereen werd. Zakelijk (volgens mij zijn er genoeg nieuwe business modellen ontstaan) maar ook privé.

Bij gebrek aan een kroeg ging ik bijvoorbeeld wandelen met vriendinnen. De een chips mee, de ander een fles wijn. Ergens aan het water in de avondzon. Echt samen zijn.

Maar ook de uren die ik met mijn jongens in het bos heb doorgebracht. Of bij de enige kinderboerderij die nog open was. Waar je natuurlijk niet naar het toilet mocht. Een beste uitdaging met een zwakke blaas.

En ook de eindeloze mooie dagen al vroeg in het voorjaar (wat hebben we daar een mazzel mee gehad) en de zomer waarin de terrassen weer open waren en het leek of iedereen tot leven kwam na een lange winterslaap.

Helaas met alle gevolgen van dien maar dat wisten we toen gelukkig nog niet want dan hadden we niet zo genoten.

Enorme domper

Want toen gingen we richting herfst en ging het weer mis. Weer beperkt in onze vrijheden. Alles weer dicht en iedereen weer thuis. Mensen werden minder verdraagzaam. Boa’s, ambulance personeel en politieagenten werden geterroriseerd. Gezeik op onze overheid, op onze minister president.

Ik heb me ernstig geschaamd voor een deel van mijn mede landgenoten. Ik snap toch serieus niet waarom sommige mensen het nodig vinden om een toch al behoorlijk ondraaglijke situatie nóg ondraaglijker te maken. Ga je schamen met je gezeik (en soms nog veel erger).

Ga er maar aan staan om in deze klote corona tijd in de frontlinie te staan. Van mij krijgen al deze mensen alleen maar respect en een enorm applaus. Dat wil niet zeggen dat er geen fouten worden gemaakt maar deze mensen staan er wel. Voor onze veiligheid. Een beetje dankbaarheid lijkt mij niet meer dan normaal.

Mijn wens voor 2021

Ok, nu lijkt het er toch op dat dit een beetje een heftig eindejaarsblog gaat worden. Dat was niet mijn bedoeling maar al schrijvend merk ik dat het me toch aardig hoog zit. Maar hiermee kom ik wél direct tot mijn wens voor 2021.

Ik hoop vanuit het diepste van mijn hart dat niemand ooit het jaar 2020 vergeet. Het jaar waarin we elkaar niet mochten aanraken maar we elkaar wel voor het eerst sinds lange tijd weer écht konden zien.

Laten we in 2021 alsjeblieft doorgaan met elkaar te zien. En als we elkaar ergens in 2021 weer mogen aanraken is het dubbel feest. Proost!